Taśmy rodzinne

Recenzje

Siłą spektaklu jest nie sama nić fabuły, a realizacja tejże — materializując się pod dwiema postaciami; scenografii i interpretacji bohaterów przez wcielających się w nich aktorów.

Łukasz Mleczak odpowiedzialny za scenografię zrealizował koncept reżysera w sposób niepowtarzalny. Przekraczając drzwi Malarni (jedna ze scen w teatrze Polskim w Poznaniu), my widzowie przestajemy być widzami, a stajemy się uczestnikami wernisażu Marcina Małysa; układ pomieszczenia jest pomyślany tak, aby granica między teatrem a rzeczywistą galerią sztuki zatarła się w stopniu, jak największym; pieczołowitość i pietyzm scenografii nie pozwala nam myśleć inaczej — białe ściany oraz podłoga, instalacji artystyczne Macieja czy wtapiające się w scenografię miejsca siedzące dla widzów, wprowadzają nas uczestników w głęboką imersję, która mnie prywatnie kilkukrotnie wprowadziła w zagubienie — czy aby na pewno to, czego jestem światkiem to teatr? — pytałem siebie w myślach kilkukrotnie.
Drugą składową są aktorzy i ich interpretacja postaci. Na szczególną uwagę zasługuje trójka; Alona Szostak, w roli matki, wzbija się na wyżyny aktorskiego szaleństwa. Skrajne emocje, które z siebie wydobywa, to istna magia dla oczu i uszu. Michał Kaleta, w roli ojca, niejednokrotnie dowiódł, że jego postaci żyją, są w pełni materialne; tak jest i w tym przypadku. Na koniec zostawiam Daniela Namiotko, w roli Marcina, rola prowadzona w sposób interesujący; da się z niej wyczytać pasje i poświęcenie aktora; pot, łzy i uśmiech pojawiały się naprzemiennie w sposób lekki i niewymuszony.
(...)
Teatr Polski w Poznaniu po raz kolejny nie zawiódł. Dyrekcja nie boi się stawiać na odważnych i nietuzinkowych twórców, a Pacześniak na stołku reżysera to z całą pewnością potwierdza. Odważna sztuka dotykająca tematu uniwersalnego — rodziny, jednocześnie zrywająca z konwenansami; z podziałem scena-widownia czy aktor-widz to murowany sukces. Potrzebujemy więcej takich spektakli, to one wprowadzają w najgłębszą zadumę. Zadumę, która towarzyszy nam, nie przez ulotną chwilę po gromkich brawach czy w drodze do domu po nich. Zaduma, o której tutaj piszę wżera się, zachęca do refleksji i wpływa na nasze wnętrze. Inaczej rzecz ujmując; zmienia nas na lepsze.

Mateusz Nowicki, http://dziennikteatralny.pl/artykuly/tasmy-rodziny.html, 24 kwietnia 2023

Niejednoznaczna opowieść o relacjach rodzinnych, pełna mocnych, ale bardzo nieoczywistych emocji, nie dająca łatwych odpowiedzi i jednoznacznych ocen. Każdy dostaje tu szanse obrony swoich decyzji, nawet jeśli wydają się one nie do obrony. Scenografia zmienia teatr w galerię sztuki, a odbywający się w niej wernisaż wystawy, zamienia się w pełną ekstremalnych zdarzeń psychodramę. Motorem tej opowieści jest mocna gra aktorska, w wielu momentach wyraźnie, celowo, przesadna i przerysowana, a jednak bezdyskusyjnie poruszająca.

Przemek Gulda, Instagram/guldapoleca, 21 kwietnia 2023

Sceny jako takiej tutaj nie ma. Wyodrębnia się ona nieco później, jakby naturalnie, gdy zachęcona do tego publiczność zajmuje siedzenia zgromadzone wokół miejsca, które potem staje się centrum wydarzeń. Widzowie są uczestnikami zarówno wernisażu wystawy, która jest pretekstem do wszystkiego, co zadzieje się później, jak i obserwatorami sprowokowanych przez nią incydentów. Organizatorzy zadbali o to, by każdy mógł poczuć się tak, jakby rzeczywiście brał udział w wernisażu. Przy ścianach umieszczono instalacje wideo, które są ściśle powiązane z tematem głównym sztuki. Zadbano nawet o takie detale jak wino dla gości. Nie zabrakło też przemówień. Wystawę komentarzem opatrzyła kuratorka, sam artysta, a później jego matka i ojciec. Wystąpienia tych ostatnich wzbudziły najwięcej emocji, nakierowując już na pewne tropy co do charakteru powiązań między członkami rodziny, a nawet problemów, z którymi się ona zmaga, a które wychodzą na wierzch nawet w tak szczególnych okolicznościach. Powinny one przecież zachęcać raczej do wspólnej celebracji, aniżeli niesnasek. Ale może to właśnie ta "odświętność" prowokuje do tego, by spod dywanu wyszło wszystko to, co próbowano pod niego zamieść?

Justyna Żarczyńska, https://kultura.poznan.pl/mim/kultura/news/spektakle,c,4/co-przekazujemy-w-genach,202121.html, 21 kwietnia 2023