Bliscy Nieznajomi: Wschód. „Schron”

23 września, czwartek

17.00 – 21.00 „Schron” / sekretne miejsce

(wydarzenie odbywa się co 60 minut, adres zostanie podany przy zakupie wejściówki)

Victoria Myroniuk (Вікторія Миронюк), Olga Skliarska (Ольга Склярська), Agata Kiedrowicz, Kornelia Trawkowska

Artystka teatralna i performerka Victoria Myroniuk w projekcie „Schron” kontynuuje często podejmowane przez nią tematy: z jednej strony są to praktyki rytualne (w tym ocalająca moc świeckich rytuałów), z drugiej zaś, idea domu jako bezpiecznej przestrzeni. Publiczność zostanie zaproszona do wzięcia udziału w jedno/dwuosobowym (w przypadku znających się osób) obrzędzie, który przybliży nas do odpowiedzi na pytania:
Jak i gdzie szukać spokoju w perspektywie globalnej katastrofy?
Jakie środki mogą jej zapobiec i jednocześnie ocalić świat?
Wreszcie, co jest dla nas najistotniejsze, co chcemy ze sobą zabrać, gdy świat zewnętrzny stoi w obliczu katastrofy?

Projekt jest współtworzony z artystką wizualną Olgą Skliarską. W przewodniczkę obrzędu wcieli się aktorka Teatru Polskiego w Poznaniu – Kornelia Trawkowska.

Victoria Myronyuk (Вікторія Миронюк) – artystka interdyscyplinarna, performerka i działaczka teatralna. Ukończyła program licencjacki z teorii kultury na Narodowym Uniwersytecie „Akademii Kijowsko-Mohylańskiej” w Kijowie, magisterski program współczesnych praktyk scenicznych i kultury wizualnej w Madrycie, a także studia doktoranckie z obszaru performatyki i scenografii w Brukseli. Realizuje przede wszystkim interdycyplinarne projekty na styku praktyk performatywnych, partycypacyjnych i wizualnych, w których bada kwestie związane z rytuałami, ich granicami i możliwościami. Swoje prace prezentowała m.in. na festiwalach: Zurcher Teatr Spektakel, Festival Belluard Bollwerk International, La Cosa en Casa, Festival Les Nuits Blanches, ParadeFest, Festival of Young Ukrainian Artists i innych. Ostatnią pracą Myroniuk jest performans „Archeologia jednego mieszkania”, w którym artystka badała stosunek pokolenia millenialsów do radzieckiego dziedzictwa materialnego.

Olga Skliarska (Ольга Склярська) – urodzona w 1993 roku we Lwowie w Ukrainie, mieszka i pracuje w Poznaniu. Artystka wizualna, zajmuje się ceramiką artystyczną, performance art, poezją konkretną i rysunkiem. Absolwentka Katedry Ceramiki Artystycznej na Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych w Ukrainie oraz Wydziału Rzeźby na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Studiowała także w School of Arts KASK w Gandawie i była stypendystką Programu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Gaude Polonia”. Członkini dwóch kolektywów artystycznych: Zapora (PL/UA) i Zabih (UA). Pracuje z tematem pamięci, psychologii, grup szczególnie wrażliwych oraz z problematyką przestrzeni publicznej. Realizowała wystawy i projekty indywidualne między innymi we Lwowie, Drohobyczu, Lublinie i Poznaniu. Jej prace pokazywane były także w Berlinie, Lutsku, Wrocławiu, Toruniu i w Brnie.

Kornelia Trawkowska – aktorka teatralna, rocznik 1984. Urodziła się w Bytomiu, dzieciństwo spędziła na Śląsku, choć jak mówi, nie czuje się pełnoprawną Ślązaczką tylko „krzokiem” (czyli kimś, kto nie ma śląskich korzeni, ale na śląsku urodził się i wychował). Studiowała kulturoznawstwo na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach oraz ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im L. Solskiego w Krakowie. Na czwartym roku zadebiutowałam w „Weselu” Wyspiańskiego w reżyserii Gezy Bodolaya w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, z którym była związana przez następne dwa sezony. Kolejne lata jako wolny strzelec podróżowała po Polsce i Europie, by angażować się w rozmaite produkcje teatralne. W 2016 postanowiła zatrzymać się na dłużej w Teatrze Polskim w Poznaniu. Tu spotkała się w pracy m.in. z Wiktorem Rubinem i Jolantą Janiczak, Martą Górnicką, Jakubem Skrzywankiem, Anna Karasińską i Moniką Pęcikiewicz, a także stała się jedną z inicjatorek projektu mającego na celu przeciwdziałanie przemocy w procesie tworzenia spektaklu. Ważną częścią jej życia są podróże, stara się je planować tak, by były dla niej wyzwaniem – raz w roku wybiera się w „podróż życia”. Największym luksusem na jaki sobie pozwoliła jest trzydziestoletni kamper. O sobie mówi: „Chciałabym być zawsze w ruchu, także mentalnie – w poszukiwaniu siebie jako aktorki/performerki. Lubię uczyć się i lubię uczyć innych”. Prowadziła zajęcia z interpretacji wiersza na warszawskiej Akademii Teatralnej, a obecnie współpracuje z poznańskim studiem aktorskim STA oraz z Katedrą Dramatu i Sztuki Mediów UAM.

23 września, czwartek

g. 17.00 – 21.00

„Schron”/ premiera projektu V. Myronyuk i O. Skliarskiej  /

sekretne miejsce (wydarzenie odbywa się co 60 minut, adres zostanie podany przy zakupie wejściówki)

 

Cena biletu – 15 zł (bilety dostępne WYŁACZNIE w kasie Teatru Polskiego w Poznaniu – przy zakupie podany zostanie  adres wydarzenia)

O szczegóły dotyczące repertuaru możecie się Państwo dowiadywać:

Bliscy Nieznajomi: Wschód. „Stan wyjątkowy”

24 września, piątek

g. 18.00 Stan wyjątkowy / Malarnia Teatru Polskiego w Poznaniu

(tłumaczenie na Polski Język Migowy)

koprodukcja z Komuną Warszawa / Jana Shostak (Яна Шостак)

Trwająca od sierpnia 2020 roku białoruska rewolucja rzadko jest tematem żartów. Szczególnie represjonowanym uczestniczkom i uczestnikom nie jest do śmiechu. Sama będąc Białorusinką, która jedną nogą wdepnęła w antyłukaszeńskie protesty, a drugą w organizacje pomocy humanitarnej dla prześladowanych, częściej mam łzy w oczach niż uśmiech na ustach. Wewnętrzna perspektywa powoduje jednak, że używam satyry i czarnego humoru aby się zdystansować i ulżyć sobie oraz towarzyszkom w tej surrealistycznej sytuacji. Przy okazji móc przybliżyć i opisać w szczegółach nieznaną codzienność aktywistki.
Z perspektywy pełnej sprzeczności, jak mój kraj; feministyczno-konserwatywnej, chrześcijańsko-antykościelnej, lewacko-solidarnościowej.

W swojej artystycznej naiwności wymyśliłam, że dla upchania tego kulturowego eklektyzmu w wydarzeniu performatywnym będzie stand-up. Równie bliski i adekwatny do obecnej sytuacji jak wąsy baćki na twarzy Niny Bagińskiej. Ocierałam się już o tę formułę w przeszłości, biegając w stroju messengerki na poważnych debatach o przyszłości kultury, performując dziadka mroza w ośrodkach dla nowaków, czy występując jako kandydatka na miss w czasie własnych i cudzych wernisaży wystaw.
Kurator Sebastian Cichocki podsumowuje moją twórczość: „Jana Shostak która używa sztuki jako wytrychu, włamując się do innych pozaartystycznych systemów takich jak język polski, religijna pielgrzymka czy konkurs piękności”.
Bez śmiechu nie ma rewolucji!
Jana Shostak

Jana Shostak – artystka, która w 2020 została aktywistką. Realistka, która żąda niemożliwego. Na co dzień używa feminatywów. Wierzy w skuteczność sztuki, solidarność, siłę współpracy w kulturze. Doktorantka na UAP. Od 2016 roku świadomie używa mediów masowego przekazu jako platformy do rozpowszechnienia swoich działań ze sfery sztuki/aktywizmu. Codziennie o 18:00 (do końca rewolucji i o jeden dzień dłużej) współtworzy pomnik czasowy minuta krzyku dla Białorusi. Współreżyserka filmu „Miss Polonii” (prod. WFDiF, współreż. Jakub Jasiukiewicz). Reprezentuje obywatelską inicjatywę wsparcia osób zmuszonych do ucieczki z Białorusi nowaczek/ów „Partyzanka”.
8 września 2020 r. po spotkaniu Mateusza Morawieckiego ze Swiatłaną Cichanouską, liderką białoruskich opozycjonistów, w obecności kamer zwracała uwagę na kwestię problemów związanych z przekraczaniem granicy. Na jej działanie zwrócił uwagę szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Michał Dworczyk. Po dwóch dniach zadzwonił do artystki, potwierdzając nieprawidłowości we wdrażaniu rozporządzenia premiera na granicy. 17 września przywrócono wydawanie wiz turystycznych Białorusin(k)om.

 

Wydarzenie będzie filmowane. Przy wejściu na wydarzenie poszczególne osoby mogą zdecydować, czy wyrażają zgodę na zamieszczenie wizerunku w filmie dokumentującym wydarzenie, który będzie udostępniamy publicznie (przy czym każda osoba ma prawo odmówić zgody).

 

24 września, piątek

g. 18.00

Stan wyjątkowy / Malarnia Teatru Polskiego w Poznaniu

(tłumaczenie na Polski Język Migowy)

koprodukcja z Komuną Warszawa / Jana Shostak (Яна Шостак)

Cena biletu –  15 zł

O szczegóły dotyczące repertuaru możecie się Państwo dowiadywać:

Bliscy Nieznajomi: Wschód. „H-effect”

24 września, piątek

20.00 H-effect / reż. R. Sarkisian / Duża Scena Teatru Polskiego

(tłumaczenie na Polski Język Migowy)

/ produkcja niezależna zrealizowana we współpracy z Internationale Heiner Müller Gesellschaft w Berlinie

(po spektaklu odbędzie się spotkanie twórczyń i twórców z publicznością)

W spektaklu kanoniczny materiał literacki („Hamlet” Szekspira i „HamletMaszyna” Heinera Müllera) zostaje osadzony w ukraińskiej rzeczywistości, pośród realnych ruin. Bohaterowie i bohaterki są kompilacją postaci z tekstu Szekspira i Müllera oraz osobistych doświadczeń aktorów i aktorek – osób, które przez ostatnich kilka lat dokonywały trudnych wyborów ściśle związanych z historią ich kraju. Konstrukcja spektaklu jest mozaiką: opowieści, zdarzeń, cytatów z rzeczywistości, wspomnień i wyobrażeń. Tłem całej tej historii jest wojna. Trudno o niej mówić, ale nie sposób też o niej milczeć. Nie ma dla niej – jak dla traumy – odpowiedniego języka. Mówienie o wojnie jest jak poruszanie się po polu minowym. A jednak uczestnicy i uczestniczki spektaklu podejmują ten wysiłek. W ich świadectwach widać projekt nowego świata, w którym wojenny bohater ma prawo okazywać słabość, a kobieta nie jest bezbronną ofiarą.

W przedstawieniu grają: Oksana Cherkashyna – wybitna aktorka teatralna i filmowa, obecnie pracuje w Teatrze Powszechnym w Warszawie, Roman Kryvdyk – aktor Akademickiego Teatru im. Lesi Ukrainki we Lwowie, uczestnik АТО, Oleh Rodion Shuryhin-Herkalov – kostiumograf i stylista, aktywista LGBT, z wykształcenia reżyser, Kateryna Kotlyarova – absolwentka politologii, dokumentalistka zbrodni wojennych, była żołnierka w ochotniczym batalionie Ajdar, Jaroslav Havianets – z wykształcenia prawnik, uczestnik obrony lotniska w Doniecku, przed wojną studiował aktorstwo w charkowskim Uniwersytecie Sztuki.

Reżyseria: Roza Sarkisian (Роза Саркісян)
Scenariusz: (na podstawie tekstów napisanych przez aktorki i aktorów oraz aktorskich improwizacji) i dramaturgia Joanna Wichowska, Roza Sarkisian
Aktorki i aktorzy: Oksana Czerkaszyna (Оксана Черкашина), Kateryna Kotlyarova (Катерина Котлярова), Roman Kryvdyk (Роман Кривдик), Jaroslav Havyanets (Ярослав Гавянець), Oleg-Rodion Shuryhin-Herkalov (Олег-Родіон Шуригін-Геркалов)
Scenografia i kostiumy: Kornelia Dzikowska
Muzyka: DJ Lenar
Projekcie video: Adam Zduńczyk
Аsystent reżyserki: Danylo Shramenko (Данило Шраменко)
Konsultantka projektu: Anja Quickert
Producentka: Natalia Krasilnikova (Art Dialog)

24 września, piątek

20.00 H-effect / reż. R. Sarkisian / Duża Scena Teatru Polskiego

(tłumaczenie na Polski Język Migowy)

/ produkcja niezależna zrealizowana we współpracy z Internationale Heiner Müller Gesellschaft w Berlinie

(po spektaklu odbędzie się spotkanie twórczyń i twórców z publicznością)

 

Ceny biletów – 55 zł normalny, 30 zł ulgowy

O szczegóły dotyczące repertuaru możecie się Państwo dowiadywać:

Bliscy Nieznajomi: Wschód. „Pandemia.ua”

25 września, sobota

godz. 20.30

Pandemia.ua

/ Malarnia Teatru Polskiego

/ Sashko Brama (Сашко Брама), Maria Jasinska (Марія Ясінська), Witold Oleszak, Rafał Ziąbka, Ostap Mańko (Остап Манько), Marek Straszak

W marcu 2020 roku, kiedy wprowadzono pierwszy lockdown, dotychczasowe sposoby komunikowania się z publicznością teatralną okazały się niemożliwe. Dla Sashko Bramy, Marii Jasinskiej i ich zespołu stało się to impulsem do znalezienia nowych form interakcji ze światem. Tak powstał projekt „MY”, który zbiera dokumentalne świadectwa czasu pandemii: dzienniki z kwarantanny i samoizolacji, reportaże o pandemicznych rave’ach, covidowych ekipach pogotowia, portrety lekarzy, wolontariuszy i przywódców ruchów antywojennych… W swoim projekcie artyści starali się przenikać różne środowiska, badać paradoksalne procesy i zmiany, jakie zachodzą w czasie pandemicznych przemian. Badali to, co społeczne poprzez to, co głęboko subiektywne i prywatne.
Koncert „Pandemia.ua” powstał na podstawie dokumentalnych wideo „MY: art-media project” i we współpracy z muzykami poznańskiej sceny free impro: Witoldem Oleszakiem (piano, obiekty) i Ostapem Mańko (skrzypce, elektronika). Za dramaturgię projektu odpowiada Rafał Ziąbka. Kolaże filmowych fragmentów (VJ Marek Straszak) oraz improwizowana, elektro-akustyczna tkanka dźwiękowa tworzą oniryczny, pulsujący mikroświat, który kwestionuje realność niedawnej traumy. Czy pandemia to sen, z którego nigdy się nie wybudzimy?

Projekt „My” został zrealizowany dzięki wsparciu Ukrainian Cultural Foundation (UFC).

Sasko Brama (Сашко Брама) – urodzony w 1988 roku dramaturg i reżyser eksperymentujący z teatrem dokumentalnym. Debiutował spektaklem „Dyplom” (2014) w Teatrze Kurbasa w Lwowie. Projekt był oparty na badaniach socjologicznych i stanowił krytyczną wiwisekcję ukraińskiego systemu edukacji. W teatrze Sashko Bramy mocno wybrzmiewają także tematy wojenne. Wydarzenia te znalazły odzwierciedlenie w dwóch projektach Bramy. Spektakl-koncert „R + J” (2015), na podstawie szekspirowskiej tragedii „Romeo i Julia”, reżyser zaadaptował na współczesną, targaną wojną Ukrainę, a warstwa muzyczna była oparta na ciężkich, alternatywnych brzmieniach. Spektakl pokazywany był na festiwalach: radikal jung (Monachium, Niemcy), Gogolfest (Kijów, Ukraina), Divadelná Nitra (Nitra, Słowacja), Globalize: Cologne (Kolonia, Niemcy), In Schönheit sterben (Berlin, Niemcy). Tematykę wojny kontynuował projekt „Call sighn Rama”, który powstał we współpracy z Teatrem Pôtoň na Słowacji. Fabuła była oparta na zeznaniach osób, które doświadczyły wojny na wschodzie Ukrainy. Brama określa swoją twórczość jako „teatr doświadczenia”, przy czym owe doświadczenie zyskuje poprzez świadome i osobiste zanurzenie się i zaangażowanie w określony temat. Gdy prowadził badania na temat starzenia się, przemijalności i (nie)spełnionych tęsknot, regularnie przez rok odwiedzał wraz z grupą artystów dom seniora we Lwowie. Zebrany materiał zaowocował spektaklem „Fall on Pluto”, który był prezentowany m.in. na berlińskim Berliner Festspiele.

Maria Jasinska (Марія Ясінська) – urodzona w roku 1981. Zajmuje się teatralną publicystyką, dokumentalnymi oraz teatralnymi projektami. Współpracowała z Teatrem „Dakh”, Międzynarodowym Festiwalem Sztuki Współczesnej „GOGOLFEST” (Kijów), Narodowym Centrum Sztuki Teatralnej im. Łesia-Kurbasa (Kijów), Artystyczno-edukacyjnym Centrum „Maisternia pisni” (Lwów-Wrocław), międzynarodowymi festiwalami „Tydzień współczesnej dramaturgii” (Kijów) oraz „Drama.UA” Kuratorka polsko-ukraińskich projektów. Przetłumaczyła książkę Leszka Kolankiewicza „Święty Artaud” oraz książkę Dariusza Kosińskiego „Teatra Polskie. Historie”. Zebrała i przygotowała świadectwa dokumentalne do książki „Polska Solidarność z Majdanem” („Duch і Litera”, 2020). Publikacje m.in. w czasopismach „Ukrainskij Teatr”, „Prosceanium”, “Novoje Iskustvo”,„Profil Ukrainy” oraz pismach obcojęzycznych. Od 2020 roku współpracuje z reżyserem Saszką Bramą w ramach projektu „Jesień na Plutonie 2.0” (research, badania terenowe).

Witold Oleszak – naukę muzyki rozpoczął w wieku 5 lat. Po latach formalnej edukacji (fortepian klasyczny) porzucił szkołę, występując jako członek para-teatralnych i avant-rockowych grup. Te doświadczenia, najbardziej wpłynęły na jego rozwój artystyczny. Od 1989 studiował architekturę (jest dyplomowanym architektem), jednocześnie samodzielnie kontynuował naukę gry na instrumencie. W tamtym czasie tworzył utwory-ilustracje dla teatru alternatywnego i koncepcje partytur graficznych. Zazwyczaj gra na fortepianie, fortepianie preparowanym, instrumentach własnej konstrukcji oraz instrumentach zdewastowanych i uszkodzonych. Przez ostatnią dekadę był całkowicie oddany swobodnej improwizacji. W 2021 roku powrócił do pisania muzyki graficznej i wykonawstwa muzyki komponowanej. Maciej Lewenstein, w swojej książce „Polish Jazz Recordings and Beyond” napisał: „On jest absolutnym objawieniem: jego gra jest rodzajem mieszanki stylów Johna Cage’a i Cecila Taylora, wyniesiona na całkowicie nowe horyzonty”.

Ostap Mańko (Остап Манько) – skrzypek działający w obszarach muzyki akademickiej, nowej, elektroakustycznej, improwizowanej. Absolwent Akademii Muzycznej im. M. Lysenka we Lwowie. Jest laureatem konkursów skrzypcowych. Nagrodzony Stypendium Prezydenta Ukrainy (2001), Stypendium Oleha Krysy (2005), Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Gaude Polonia” (2007, 2009). Pracował w Orkiestrze Kameralnej „Leopolis”, Orkiestrze Kameralnej „Perpetuum Mobile”, Orkiestrze Symfonicznej Filharmonii Lwowskiej, Wrocławskiej Orkiestrze Kameralnej „Leopoldinum”. Był koncertmistrzem w międzynarodowych projektach Lutosławski Youth Orchestra (2005) oraz Culture Orchestra (2011). Obecnie pracuje w Orkiestrze Filharmonii Poznańskiej. Jest członkiem zespołów muzyki nowej Sepia Ensemble (Poznań), Constanty (Lwów), którego jest współzałożycielem, duetu Dąbrowski/Mańko, formacji Drogi Krajowe oraz Poznańskiej Orkiestry Improwizowanej.

Marek Straszak – artysta wizualny, absolwent ASP we Wrocławiu (Multimedia) i UdK w Berlinie (Art and Media). Wykładowca Animacji na SWPS Poznań. Założyciel studia wizualnego Animateria. W ramach działalności komercyjnej, zrealizował różnego rodzaju przedsięwzięcia audiowizualne, m.in. dla Alter Art, Nike, Pernod Ricard. Tworzy również analogowo-cyfrowe instalacje artystyczne, które prezentował na takich wystawach, jak WRO Media Art Biennale czy Ars Electronica. Interesuje się szczególnie technikami projekcji video, motion-designem i filmem.

Rafał Ziąbka – producent i kurator sztuk performatywnych, saunamistrz, czajman. Jego głównym projektem jest rozwijana od 2017 r. Poznańska Orkiestra Improwizowana, w której pełni funkcję managera, dyryguje oraz gra na radioodbiornikach. Jako kurator porusza się przede wszystkim w obszarze muzyki improwizowanej, sound artu i bio artu, współpracując m.in. z Agatą Siwiak, Gerardem Lebikiem, Patrykiem Lichotą czy Dianą Lelonek. Prowadzi autorską audycję ROJE w Radiu Kapitał, poświęconą tropieniu różnorodnych przejawów muzycznej rojowatości w improwizacji na dużą skalę. W swojej działalności skupia się przede wszystkim na otwartych inicjatywach, wychodzących poza instytucjonalne ramy i poszukujących odbiorcy w jego codziennym otoczeniu.

 

25 września, sobota

godz. 20.30

Pandemia.ua / Malarnia Teatru Polskiego

/ Sashko Brama (Сашко Брама), Maria Jasinska (Марія Ясінська), Witold Oleszak, Rafał Ziąbka, Ostap Mańko (Остап Манько), Marek Straszak

 

Cena biletu – 15 zł

O szczegóły dotyczące repertuaru możecie się Państwo dowiadywać:

Bliscy Nieznajomi: Wschód. „Ten spacer”

25 września, sobota

godz. 15.00

Ten spacer

/ Dmytro Levytskyi (Дмитро Левицький), Piotr Armianovskyi (Пьотр Армяновський). Patryk Lichota, Agata Siwiak // Kijów, Poznań

(zbiórka przed Teatrem Polskim)

 

 

premiera: październik 2020 w ramach XIII Spotkań Teatralnych „Bliscy Nieznajomi: Ukraina”

Grupa artystyczna Pic Pic – współtwórcy projektu – została założona w 2016 roku w Kijowie przez dwóch ukraińskich artystów: Dmytro Levytskyi’ego, Piotr Armianovskyi’ego. W swoich projektach kolektyw bada przestrzeń miejską jako scenę, na której zachodzą społeczne interakcje, kulturowe dramaty i która jest nośnikiem pamięci.
Głównym medium, z którym pracują artyści jest spacer performatywny: publiczność podąża za przewodnikami słuchając jednocześnie narratora poprzez słuchawki. Użycia takiego medium sprawia, że codzienne przestrzenie, oswojone i zdefiniowane miejsca odsłaniają inne znaczenia – ukryte, zatarte, wymazywane, niewygodne. Poznańska praca artystów, zrealizowana w ramach Spotkań Teatralnych Bliscy Nieznajomi: Ukraina 2020, opowiada o doświadczaniu miasta przez kobiety. Istotną perspektywą dla projektu są kwestie praw kobiet w wymiarze politycznym, społecznym i ekonomicznym. Projekt był współtworzony z Polkami i imigrantkami, aktywistkami i kobietami, które doświadczyły lub wciąż doświadczają trudnych sytuacji życiowych. Współtwórcą audiosfery przedstawienia jest poznański artysta Patryk Lichota.

Dmytro Levytskyi (Дмитро Левицький) – urodzony w 1986 r. w Komsomolsku ukraiński dramatopisarz, reżyser, artysta konceptualny. Obecnie mieszka w Kijowie. Absolwent Chmielnickiego Uniwersytetu Narodowego (tytuł magistra filologii ukraińskiej) i prestiżowej The School of Dramatic Art w Moskwie. Współzałożyciel grupy Pic Pic, realizującej interaktywne wycieczki audio. Jego zainteresowania koncentrują się na przestrzeni miejskiej w jej społecznym, ekonomicznym i historycznym wymiarze. W 2016 roku wraz z Piotrem Armianowskim założył grupę Pic Pic. Swoje projekty realizował dla Centrum Badań nad Kulturą Wizualną w Kijowie, Festiwalu Filmu i Urbanistyki 86 w Sławutyczu (Ukraina), Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W 2019 był kuratorem projektu „Kijowska” w ramach Biennale Warszawa. Jest autorem dramaturgii do głośnego ukraińskiego spektaklu „Restoran Ukraina” (2017) koprodukowanego przez Goethe-Institut, którego tematem jest korupcja.

Piotr Armianovskyi (Пьотр Армяновський) urodził się w 1985 roku w Doniecku. Jest absolwentem Politechniki Donieckiej – w swoich projektach łączy sztukę i technologię, zajmuje się filmem i sztukami performatywnymi. Studiował także w donieckim School of Performance przy Teatrze Zhuki oraz był uczestnikiem słynnych mistrzowskich warsztatów Mariny Abramović w 2011 roku. W ubiegłym roku jego prace zostały zaprezentowane na Biennale w Wenecji w Pawilonie Ukraińskim. Jego debiutancki projekt VR był prezentowany na Sheffield Doc Fest 2019 i IDFAcademy w Wielkiej Brytanii. W ciągu ostatnich lat Armianovskyi wyprodukował, głównie niezależnie, łącząc role producenta i reżysera, 8 krótkometrażowych filmów dokumentalnych o wydarzeniach i ludziach z regionu Doniecka, gdzie wojna trwa od 8 lat. Filmy były pokazywane między innymi na IHRFF Docudays UA, DocuBak, Cottbus Film Festival, 86 IFFU i Artdocfest. Jego dokument „Ja i Mariupol” znajduje się w kolekcji Muzeum Ludwiga w Budapeszcie. Film „Musztarda w ogrodach” otrzymał specjalne wyróżnienie i nagrodę Andrija Matrosowa na Docudays UA (2018) oraz główną nagrodę na II Biennale Młodej Sztuki (2019). W 2016 roku wraz z dramaturgiem Dimą Łewickim Armianowski stworzył grupę artystyczną Pic Pic. W 2020 roku otrzymał stypendium „Gaude Polonia” przyznawane przez polskie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Patryk Lichota – muzyk, kompozytor, artysta multimedialny, producent muzyczny, kurator. Autor muzyki teatralnej, słuchowisk, twórca instalacji multimedialnych (m.in. „Cyborganic Plants”, „Omnihype”, „Oda di Neuro”, „Laseroom”). Absolwent Kulturoznawstwa i Muzykologii UAM w Poznaniu. Doktor nauk o sztuce w Instytucie Teatru i Sztuki Mediów, wykładowca na kierunku Media Interaktywne i Widowiska, w Akademii Sztuki w Szczecinie, na kierunku Intermedia Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, członek centrum badawczego UAM HAT Center. Dyrektor artystyczny i producent festiwalu muzyki improwizowanej FRIV. Współorganizator Festiwalu Słuchowisk. Kurator Mediations Biennale. Kompozytor muzyki do filmów „The Case of Josephine H.” (2014) oraz „Trucizna i 16” (2017), „Hybryda (2018)” w reż. I. Gustowskiej. Twórca niezależnych i eksperymentalnych spektakli „Strange Lóóp”, „Lightskin”, „Audfit”, „Echo Clickers. Laserflesh”, „Kserotyka Nielotów”. W swojej pracy naukowej zajmuje się wirtualną rzeczywistością, teleobecnością, cybereschatologią, interaktywnością, sound art i soudn design, teorią nowych mediów i gier wideo. Autor książki „Tradycje hałasu w sztuce dźwięku”.

 

25 września, sobota

godz. 15.00

Ten spacer / P. Armianovskyi, D. Levytskyi, P. Lichota, A. Siwiak 

(zbiórka przed Teatrem Polskim)

 

Cena biletu – 15 zł

O szczegóły dotyczące repertuaru możecie się Państwo dowiadywać:

Bliscy Nieznajomi: Wschód. „Nikt nie wymyśli za nas świata” debata

25 września, sobota

godz. 18.00 

Nikt nie wymyśli za nas świata, jeśli same/sami tego nie zrobimy / debata

/ Duża Scena Teatru Polskiego

/ uczestnicy: J. Shostak, V. Myroniuk, K. Szałankiewicz, M. Nowak, A. Oleynova; prowadzenie A. Siwiak

(tłumaczenie na Polski Język Migowy)

 

Zapraszamy publiczność do dyskusji na temat możliwości działania i wytwarzania sytuacji niosących nadzieję w warunkach systemowego łamania praw człowieka, pandemii i w perspektywie katastrofy klimatycznej. Będziemy dyskutować o rozmaitych formach aktywizmu, sprawczości, tworzeniu bezpiecznych miejsc i wspólnot.

Agata Oleynova – aktywistka, kulturoznawczyni urodzona w Poznaniu w 1985 roku. Od 2008 jest zaangażowana w pracę na rzecz feminizmu, praw człowieka i ekologii, koncentrując się na przeciwdziałaniu przemocy, praktykach antydyskryminacyjnych i antyfaszystowskich. W 2016 roku dołączyła do Humans of Aleppo – nieformalnej grupy, której celem jest edukacja propokojowa, nagłaśnianie wojny w Syrii oraz wspieranie jej ofiar. W latach 2016-2021 współorganizowała Poznańską Garażówkę – oddolną, niehierarchiczną inicjatywę, której celem jest edukowanie i organizowanie wyprzedaży, z których dochód przeznaczany jest na pomoc osobom z doświadczeniem uchodźczym. Od 2019 roku udziela wsparcia i pierwszej pomocy przedmedycznej osobom uczestniczącym w akcjach obywatelskiego nieposłuszeństwa i demonstracjach. Działa także na rzecz ofiar przemocy domowej (głównie kobiet) i systemowej. Związana z projektem Politechniki Poznańskiej: „#Cyber_odporność. W jaki sposób internetowe sieci społecznościowe mogą zbudować odporność na dezinformację”. Od 5 lat edukuje się również w obszarze terapii traumy.

25 września, sobota

godz. 18.00 

Nikt nie wymyśli za nas świata, jeśli same/sami tego nie zrobimy / debata

/ uczestnicy: J. Shostak, V. Myroniuk, K. Szałankiewicz, M. Nowak, A. Oleynova; prowadzenie A. Siwiak / Duża Scena Teatru Polskiego

(tłumaczenie na Polski Język Migowy)

WSTĘP WOLNY

Elementarz koncertowy Orkiestry Antraktowej #Królestwo Zwierząt

Elementarz koncertowy Orkiestry Antraktowej #Królestwo Zwierząt

Muzycznych ferii w Polskim ciąg dalszy!

Dla dzieci i dla dorosłych!

W Teatrze Polskim w Poznaniu dobrze wiemy, że muzyka potrafi przenieść w miejsca i sytuacje zupełnie odmienne od otaczającej nas rzeczywistości. Może nas zabrać choćby w daleką podróż. Dzięki muzyce możemy też pozwolić sobie na niecodzienne spotkania – na przykład z całym bogactwem rozmaitych stworzeń!

Królestwo zwierząt to niezwykle bogaty zasób inspiracji, z którego twórcy czerpali od zawsze. Kompozytorzy na przestrzeni wieków znajdowali radość w przedstawianiu zwierząt wszelkich kształtów i rozmiarów –  zarówno udomowionych, jak i żyjących w naturze, tych rzeczywistych i tych zmyślonych.

I kilka takich właśnie utworów chcemy Wam dzisiaj przedstawić. W starannie przygotowanej playliście usłyszycie zarówno dobrze znane kompozycje, jak i te mniej popularne. A wszystkie – pełne zwierząt!

Usłyszymy więc niezliczone gatunki ptaków – w tym nawet koguty, rozmaite gatunki owadów – trzmiele, osy, koniki polne, a nawet… mrówki. Spotkamy zarówno swojskiego kota, jak słonia czy kangura.

Zapraszamy w muzyczną podróż do miejsc bliskich i odległych. Kompozytorami-przewodnikami po lesie, łące, podwórku czy nawet dżungli i australijskiej równinie będą m.in. Witold Lutosławski, Mikołaj Rimski-Korsakow, Antonio Vivaldi, Modest Musorgski, Camille Saint-Saëns.

LINK DO PLAYLISTY:

A zanim się zobaczymy na żywo na sali koncertowej z naszą Orkiestrą Antraktową Teatru Polskiego, zapraszamy na koncert online, który odbędzie się 10 stycznia 2020 (niedziela) o godz. 16.00. Bilety do kupienia na platformie: www.vod.teatr-polski.pl

A przed koncertem polecamy małym słuchaczom książeczkę „Elementarz koncertowy Orkiestry Antraktowej”, która wprowadzi w fascynujący muzyczny świat.

Chwyćcie ołówki, długopisy i uruchomcie wyobraźnię. Przed Wami kilkanaście stron do uzupełnienia własnymi pomysłami i bazgrołami! Wystarczy elementarz pobrać, wydrukować a następnie odkrywać!

Elementarz koncertowy Orkiestry Antraktowej Teatru Polskiego w Poznaniu

#siławnas #silawnas #feriewpolskim

#ULICA27GRUDNIA

Wstąp na Ulicę 27 Grudnia

 

Powstanie Wielkopolskie wybuchło 27 grudnia 1918 roku niedaleko Teatru Polskiego w Poznaniu. To właśnie na placu Wilhelmowskim (dzisiejszy Plac Wolności) padł pierwszy strzał. Od tego wydarzenia, które stało się punktem zapalnym w kierunku odzyskania niepodległości, mijają właśnie sto dwa lata. W tym czasie za pióro nie chwytali wielcy poeci, żeby opiewać powstańcze czyny. Częściej sięgali po nie żołnierze, w których iskra talentu literackiego obudziła poetów. Poezja, którą czytają aktorzy Teatru Polskiego w Poznaniu to swoista kronika tego czasu. Nie nosi znamion wielkiej literatury, jest niedoskonała. Bardzo dobrze oddaje jednak atmosferę i uczucia, które towarzyszyły powstańcom i zwykłym obywatelom zimą 1918 roku.