„Hymn do miłości”
Marta Górnicka
22, 23, 24. 02. 2019 r.
Spektakl z tłumaczeniem na język angielski i język niemiecki
HYMN DO MIŁOŚCI na orkiestrę, chór pluszaków i innych to spektakl o Europie, która zwiera szyki. Kolejne narody podnoszą okrzyk: Oddajcie nam nasz kraj! A Polacy gorliwie stają w tym chórze.
To też spektakl o tym, że każdy naród lubi zapominać. A ludzie-bomby są już tak wkurzeni, że wybuchają. I w ten sposób wszystko się powtarza. Więc specjalnie dla nas chór zaśpiewa Piosenkę o Zapominalskim Narodzie:
PRAWDA jest taka, że ten NARÓD pozwolił na to by to się stało. Żeby umarły te niektóre, te wybrane dzieci, choć przecież to nie były jego dzieci, dzieci tego narodu. Ok. Więc w porządku. I w ogóle to nie był TEN kraj tylko TAMTEN: (wysoko i nisko) NIEMCY. I o tym nic nie wiemy. TEGO NIE WIDZIELIŚMY. Pewne fakty zostały dopasowane do potrzeb fabuły. I ponieważ NA WŁASNOŚĆ mamy od niedawna ten kraj i ten naród, więc walczymy, walczymy, żeby to był NASZ kraj, nasza POLSKA, wyłącznie NASZA, NASZA WŁASNA.
Więc teraz też nie możemy sobie pozwolić przyjąć tych Uciekających. Ach, nie możemy sobie pozwolić. Mamy dużo miejsca, ale nie wystarczająco dużo. Nic już nie wciśniemy. Kochajmy ich na ich własnej ziemi i w ogóle niech najpierw pomogą ci, co zawinili. A w dodatku wszyscy dostaliby nasze promocje na smartfony i wszystkie przeceny na wyprzedażach.
A My Polacy tak mamy…
GOŚĆ W DOM – BÓG W DOM
… lubimy niskie ceny!
HYMN DO MIŁOŚCI zamyka europejski tryptyk reżyserki wokół MATKI COURAGE. Obraz orkiestry grającej w obozach Zagłady i temat Holokaustu staje się dla Górnickiej punktem wyjścia do poruszenia wątków narastających w Europie tendencji nacjonalistycznych i kryzysu migracyjnego. W libretcie do Hymnu… reżyserka demonstruje przemoc języka dzisiejszej polityki: sięga po szerzący się w Internecie język nienawiści, cytuje wypowiedzi fundamentalistycznych bojowników i terrorystów (m.in.fragmenty 2083. Europejskiej Deklaracji Niepodległości – manifestu Andersa Breivika,przemówienia przywódcy ISIS Abu-Bakra i Ben Ladena) wystąpienia polityków, i zderza je z popowymi piosenkami i frazami patriotycznych pieśni. Wykorzystuje muzyczne i rytualne struktury, przywołuje pieśni narodowe i fragmenty liturgii, żeby zapytać, gdzie prowadzi nas zlepiająca się z nich pieśń.
W HYMNIE DO MIŁOŚCI komponuję potworny „Śpiewnik narodowy”. Przywołuję różne wersje hymnu, marsze, patriotyczne, religijne i ludowe pieśni – nasz wspólnotowy repertuar, który tak chętnie miksują dziś narodowi raperzy: OTO DZIŚ DZIEŃ KRWI I CHWAŁY!
W tej pracy cały czas towarzyszył mi też obraz obozowej orkiestry, która grała niemiecką klasykę, marsze i szlagiery z przedwojennych operetek. Więźniowie zmuszani byli do zbiorowego śpiewu. Muzyka brała udział w Zagładzie. Śledzę to przymierze pieśni i mordu.
Wierzę, że CHÓR jako figura zbiorowości potrafi pokazać, jak działają nieświadome mechanizmy zbiorowe. Jego pieśń ujawnia grozę wspólnoty spojonej miłością do ojczyzny zamieszkiwanej wyłącznie przez Swoich. Ojczyzny-rodziny, której trzeba zapewnić bezpieczeństwo i czystość, to znaczy pozbyć się wszystkich obcych ciał – innych ras, innych wyznań, innych orientacji. Taka miłość jest perwersyjną realizacją przykazania „Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego”! To ona powołuje do działania Czyścicieli/Zbawicieli, którzy walczą o to, byśmy bez przeszkód mogli kochać naszych takich–jak–my braci. „Musicie mnie czcić za moje siedemdziesiąt siedem ofiar – domaga się Anders Breivik – Akcje takie, jak moja, ratują setki tysięcy istnień, które inaczej przepadłyby w czasie nadchodzących wojen domowych. Robię porządek ze światem. Przychodzę, żeby leczyć”.
Breivik z uśmiechem powtarza, że jest całkowicie zdrowy, o czym świadczy cała historia naszej cywilizacji. Ma rację. Jak mamy odpowiedzieć na tą straszliwą logikę.
Marta Górnicka
„Hymn to love”
22, 23, 24. 02. 2019 r.
HYMN TO LOVE for orchestra, stuffed-animal choir, and others is a show about Europe closing its ranks. Nation after nation is crying out: “Give us back our country!”
And Poles are eagerly joining in the chorus. It is also a show about how every nation loves to forget. And how human time-bombs are so furious they’re blowing their fuses. Thus, history repeats itself. So, just for us, the
chorus will sing The Song of the Forgetful Nation: The TRUTH is that this NATION let all of this happen. It let certain of its children, the chosen children, die, even though they were never its children, children of that nation. OK. So that makes it all right. And, anyway, it wasn’t THIS country but THAT ONE: (high and low) GERMANY. And we don’t know anything about it. WE DIDN’T SEE IT HAPPEN. Certain facts have been tailored to fit the story. And since it’s only been a short time that we’ve had this country and this nation for OUR VERY OWN, we fight, fight to make it OUR country, our POLAND, ours and OURS ALONE. So we can’t afford to take in those Fugitives now, either. Oh, we simply can’t allow that. We have a lot of room but it’s not enough. We can’t squeeze anything more in. We can love them when they’re at home where they belong, and anyway it’s those who are to blame who should help them first. Besides, they’d come and grab all the special offers on smartphones, and seize all the bargains and discounts. And the thing about us Polish people is… A GUEST IN THE HOUSE IS GOD IN THE HOUSE
…we sure do love low prices!
HYMN TO LOVE is the last piece in the director’s European triptych inspired by Mother Courage. The image of an orchestra playing music in death camps and the Holocaust are a starting point for Górnicka to address the rise of present-day European nationalism and the migration crisis. In her libretto to HYMN TO LOVE, Marta Górnicka exposes the obscene language of politics today, quoting statements by fundamentalist
fighters and terrorists (including fragments of Anders Breivik’s manifesto 2083 – A European Declaration of Independence, and speeches by ISIL leader Abu Bakr al-Baghdadi and Osama bin Laden) alongside speeches made by legitimate politicians. Górnicka mashes up Internet hate-speech with pop lyrics and patriotic songs. She makes use of musical and ritual structures, and samples national anthems and fragments of church liturgy in an attempt to determine where the song that emerges out of all these sources might take us.
In HYMN TO LOVE, I’ve composed a monstrous “National Songbook” out of various versions of the national anthem, marches, patriotic songs, religious hymns and folk songs – our shared musical repertoire, so eagerly being mixed by the nationalist rappers of today: 'TIS A DAY OF BLOOD AND GLORY! When working on this project, I was haunted by the image of the concentration camp orchestra, which played marches, German classical music, and tunes from prewar operettas. All the inmates were forced to sing along. Music played a part in the Holocaust. I am looking into this alliance of song and murder. I believe that the CHORUS, as a figure of the community, can show the workings of the collective unconscious. Its song exposes the frightfulness of a community bound together by love of country: of a homeland exclusively for people like us. A homeland which is like a family that has to be kept safe and pure by eliminating all foreign bodies – other races, religions, sexualities. Such a love is a perverse fulfillment of the commandment “Love thy neighbour as thyself”! It inspires Champions of Purity/Saviours to fight for our right to love our neighbours, as long as they look just like us. “You must honour me for my seventy-seven victims,” Anders Breivik urges, “Actions like mine prevent a future civil war, which could result in the death of hundreds of thousands. I put the world in order. I come to heal.” With a smile, Breivik insists he is completely sane, as the entire history of our civilization attests. He is right. How are we to respond to this horrific logic?
Marta Górnicka