VOD
Player
Zmień kontrast
Kup bilet
Reżyseria
Szymon Kaczmarek
Adaptacja
Żelisław Żelisławski
Dramaturgia
Żelisław Żelisławski
Scenografia i kostiumy
Kaja Migdałek
Opracowanie muzyczne
Żelisław Żelisławski
Premiera
14-12-2014
Scena:
Duża Scena
Czas trwania
3 godziny
Liczba przerw
1

Obsada

Czarno-biała fotografia. Uśmiechnięty mężczyzna z zarostem wpatruje się w obiektyw. Ubrany jest na czarno. Na zdjęciu: Piotr B. Dąbrowski.
Piotr B. Dąbrowski
Zenon Ziembiewicz, dziennikarz, prezydent miasta
Barbara Prokopowicz
Elżbieta Biecka, administratorka kamienicy, jego żona
Czarno-biała fotografia. Kobieta ze związanymi włosami wpatruje się w obiektyw. Ma na sobie bluzkę z koronkową kołnierzem. Na zdjęciu: Ewa Szumska.
Ewa Szumska
Żańcia Ziembiewicz, jego matka
Czarno-biała fotografia. Kobieta o jasnych włosach wpatruje się w obiektyw. Ma na sobie białą bluzkę i czarną narzutę. Na zdjęciu: Teresa Kwiatkowska.
Teresa Kwiatkowska
Cecylia Kolichowska, właścicielka kamienicy, ciotka Elżbiety
Czarno-biała fotografia. Kobieta z zebranymi długimi włosami patrzy się w obiektyw. Na zdjęciu: Barbara Krasińska.
Barbara Krasińska
Bogutowa, kucharka Ziembiewiczów, matka Justyny
Czarno-biała fotografia. Siwowłosy mężczyzna wpatruje się w obiektyw. Jedną dłoń zwiniętą w pięść trzyma przy ustach. Ubrany jest na czarno. Na zdjęciu: Wiesław Zanowicz.
Wiesław Zanowicz
Pan Czechliński, protektor, stały motor kariery Zenona
Mężczyzna na czarno-białej fotografii. Na zdjęciu Mariusz Adamski.
Mariusz Adamski
Karol Wąbrowski, schorowany syn Cecylii, filozof
Czarno-biała fotografia. Mężczyzna z krótkimi włosami patrzy prosto w obiektyw. Ma na sobie ciemny golf i koszulę. Na zdjęciu: Paweł Siwiak.
Paweł Siwiak
Franek Borbocki, robotnik zakochany w Justynie, ofiara zamieszek
Czarno-biała fotografia. Na czarnym tle mężczyzna z zarostem wpatruje się w obiektyw. Na zdjęciu: Jakub Papuga.
Jakub Papuga
Marian Chąśba, dziennikarz, mieszkaniec kamienicy
Czarno-biała fotografia. Łysy mężczyzna patrzy się w obiektyw. Wokół niego czarne tło. Na zdjęciu: Wojciech Kalwat.
Wojciech Kalwat
Recepcjonista / Lekarz / Mężczyzna w poczekalni

Agnieszka Findys - Justyna Bogutówna, jego kochanka;

Marcela Stańko - Jasia, samotna matka, przyjaciółka Justyny

Ikona przedstawia aparat foto Ikona przedstawia długopis recenzje
Młody chłopak wraca do domu ze studiów na zagranicznym uniwersytecie.
Chce być bogaty, ale też zrobić wiele dla ludzkości.
Chce być sławny, ale też prowadzić spokojne życie.
Chce mieć kochankę, ale też być wiernym mężem.
Chce kochać zwierzęta, ale też na nie polować.
Chce być odpowiedzialny, ale też spać spokojnie.
Zofia Nałkowska pisała „Granicę” kilkanaście lat po odzyskaniu niepodległości, na fali wzrastającego rozczarowania kształtem wolnej Polski. Czy opisywane przez nią upiory i problemy II RP odeszły czy też uporczywie trwają w kolejnej odsłonie państwowości, pomimo upływu czasu i fundamentalnych (pozornie?) zmian w życiu społecznym? Idąc za Nałkowską chcemy zająć się przede wszystkim mieszczaństwem – klasą średnią, broniącą granic swojej ciężko wypracowanej enklawy z jednej strony przed tymi, którzy zarabiają za dużo (tzw. elitą), z drugiej – tymi, którzy za dużo kosztują (tzw. marginesem). Udzielenie głosu nie jest tożsame z przyjęciem perspektywy – to raczej rozliczenie ze snów o niewinności i snów o potędze.
Żelisław Żelisławski

Foto

Recenzje

Kaczmarek, razem z Żelisławem Żelisławskim w niespiesznym rytmie opowiadają o „krótkiej i pięknej karierze Zenona Ziembiewicza, zakończonej tak groteskowo i tragicznie”. Udało im się przenieść akcję powieści w czasy współczesne, jednocześnie nie popadając w uproszczenia. „Granica”, w sposób bardzo aktualny, opowiada o tym, jak rodzi się konformizm. (…) Każda z postaci ma tu możliwość wypowiedzenia się w ekspresyjnym monologu skierowanym wprost do widzów. Kaczmarek nic nie upraszcza. Chcemy wierzyć Elżbiecie (Barbara Prokopowicz), która ze łzami w oczach opowiada o powszechnym wyzysku, niesprawiedliwości społecznej. Później i ona staje się beneficjentką systemu, żyjąc w złotej klatce jako pani prezydentowa (w tym miejscu należy mocno pochwalić świetną scenografię i kostiumy Kai Migdałek). (…) W swoim subtelnym przedstawieniu Szymon Kaczmarek mocno prowokuje, wskazując na niejednoznaczności, zmuszając do weryfikacji postaw. Pozostawia owocne uczucie dyskomfortu.

Stanisław Godlewski, www.m.poznan.gazeta.pl, 18 grudnia 2014